Nooit meer een hond...

Max en KayLee

Nadat we Max in maart 2010 en KayLee in mei 2011 moesten laten inslapen besloten we "nooit meer een hond te nemen". Vier honden hadden we inmiddels naar de dierenarts moeten brengen om daarna nooit meer mee terug naar huis te nemen; het blijft een groot verdriet.

Max en Emma

Maar hoe kan dat toch: we waren -en zijn- hondenmensen. En ondanks de vier poezen die ook bij ons wonen, het was stil in huis zonder hond(en). "Laten we het een half jaar zonder hond doen; dan kijken we verder" spraken we met elkaar af. Ook dat hielden we niet lang vol; al heel snel zaten we -stiekem- te kijken via de onmetelijke wereld van Internet welke honden er in de asiels zaten. Toen we na een paar weken aan elkaar uitspraken dat we het he-le-maal niks vonden zonder hond was de beer (of moet ik zeggen: hond?) los.
Een heel lang gekoesterde wens was een Duitse Dog; liefst een harlekijn. Maar waar vind je die? Asiels afgezocht (via Internet), herplaatsingssites bij zowel fokkers als Doggen in Nood, Baasje Gezocht en al die andere sites die we op Internet konden vinden. Geen dog te vinden die we graag wilden. Zullen we dan toch -voor de allereerste keer- voor een puppy gaan was de volgende overweging? En nadat we hadden besloten dat dit de beste en misschien ook wel leukste beslissing zou worden ging de zoektocht verder. Er bleek nog een kleurslag te zijn: grijstijger of merle of merlekijn. We noemen het een "variant" op harlekijn; geen wit met zwarte vlekken maar een grijze ondergrond met zwarte vlekken en (soms) witte aftekeningen. Een kleur die "niet erkend" is; showen en fokken is niet toegestaan maar verder is ook een grijstijger natuurlijk een doodgewone (hoewel? doodgewoon? een dog is niet echt een doodgewone hond...) Duitse Dog met alles er op en er aan alleen in een kleur die mensen van een rasvereniging bepalen als "niet gewenst". Lekker tegendraads spraken we af op zoek te gaan naar zo'n grijstijger. Reu of teef maakte ons niet veel uit; de kleur was in dit geval bepalend. En showen of fokken waren we zeker toch niet van plan.

Internet afgestruind naar fokkers die óf op dat moment een nestje hadden óf waar een nestje op komst was. We kwamen terecht in De Eese, vlak bij Steenwijk. Het nestje moest nog worden geboren.... Een paar weken later was het zover: we werden ingelicht over de geboorte van Macho Lloyd La Villa Cemilius; eerstgeborene van het M-nest waar later nog negen broertjes werden geboren. Een nest van 10 dus; Lloyd (we hebben gezocht naar een toepasselijke naam: Lloyd is "de grijze" in het Keltisch) was de oudste, en enige grijstijger.

Lloyd, 2 weken oud

Toen Lloyd twee weken oud was zijn we voor de eerste keer bij hem gaan kijken. En -hoewel we toch echt grote honden gewend waren- keken we even op bij aankomst in De Eese. Drie grote, volwassen doggen kwamen op ons af. Of eigenlijk op het hek af, maar daar stonden wij achter.... "Wow, ze zijn écht groot", dachten we nog. Maar deze vriendelijke reuzen lieten ons even vriendelijk binnen, net als hun baas. Thee gedronken en natuurlijk voor de eerste keer naar onze kleine, grijze reus gekeken. En ja, dan ben je natuurlijk ter plekke verkocht. Lloyd zou bij ons komen wonen.... Geboren in De Eese, vlak bij Steenwijk in Overijssel; vanaf een week of negen ons rijke bezit verhuisdeLloyd op 3 september 2011 naar het prachtige Haringhuizen in Noord Holland....

We schrijven vanaf 1 mei 2012

1 mei 2012.... Laten we deze datum als uitgangspunt nemen. Eigenlijk is dat al te laat, want eigenlijk hadden we natuurlijk in september 2011 moeten beginnen met het schrijven over onze Duitse Dog Lloyd.

Maar eerst een korte terugblik van de afgelopen 25 jaar:
Jarenlang hebben we al honden; grote honden. Ooit begonnen met een zwarte, grote vuilnisbak die onverhoopt bij ons bleef wonen nadat onze naaste buren hadden aangegeven niet met elkaar verder te kunnen. De hond viel een beetje tussen de twee huizen in; hij was al vaak bij ons en toen onze toenmalige buurvrouw vroeg of Rohan een paar dagen bij ons mocht logeren was dat natuurlijk geen enkel probleem. Maar nadat Rohan na twee weken logeren nog steeds bij ons verbleef hebben we met de buren gesproken en waren zowel zij als ook wij blij dat wij aanboden Rohan voorgoed bij ons te nemen.
Afscheid hebben we van Rohan moeten nemen toen hij rond 9 jaar oud was. Veel verdriet: we spraken af geen hond meer te nemen; althans niet in het huis waar we toen woonden. Het was een "gewoon" rijtjeshuis in een gewone zeventiger-jaren-nieuwbouwwijk waar we ons eerste huis huurden.

Na een aantal jaren konden we ons huidige huis kopen in een klein dorp in Noord Holland. Een 2-onder-1-kap woning met in elk geval een tuin die zeker twee keer zo groot was en lekker landelijk gelegen. In maart kwamen we wonen; in oktober had het dierenasiel in Tuitjenhorn open dag rond Dierendag. We gingen kijken; alleen even kijken en geen overhaaste beslissingen nemen. Tot één van ons een mooie, grote, zwarte vuilnisbakhond zag zitten in één van de kennels. Het was een reu, hij heette Max en was pas 10 maanden oud. Op slag waren we verliefd. De volgende dag zijn we teruggegaan naar het asiel. Max en wij: we matchten uitstekend! Max kwam bij ons wonen.
Maar één hond is eigenlijk geen hond. Na een maand of drie besloten we dat Max een vriendinnetje moest krijgen. Opnieuw een rondgang langs de verschillende asiels. En zo kwam Emma in ons leven: een 3 jarige Bobtail-teef die verbleef in het asiel in Alkmaar. Max en Emma: het bleek een gouden setje.Drie jaar lang hebben ze van elkaar genoten en wij van hen. Emma bleek ziek, heel ernstig ziek en na een laatste vakantie in het heerlijke Denemarken (het was rond de eeuwwisseling) hield Emmaatje het niet langer vol en hebben we haar moeten laten gaan.

Dat beviel Max -en ons eigenlijk ook- in het geheel niet. Max werd een chagrijnige hond: alleen wandelen was een stuk minder leuk, 's morgens kwam ie niet eens begroeten als we opstonden; hij at slechter.... kortom -maar dat is vast en zeker een vermenselijkend beeld- we hadden het idee dat hij Emma miste. Of in elk geval zijn Hondenmaatje miste. Emma vergeten we nooit, maar slechts twee weken later hebben we uit het asiel in Utrecht St. Bernardshond KayLee gehaald. Eigenlijk heette ze Lady, maar dat paste in onze ogen niet bij zo'n grote lobbes van een hond. KayLee was slechts 14 maanden toen ze vanuit Utrecht bij ons kwam wonen. Dat was in 2000.

Heel veel jaren hebben we plezier gehad van zowel Max als KayLee. Samen hebben ze gespeeld, gehold, gegeten, geslapen, geknuffeld (met elkaar en met ons) en ons Heel Veel Mooie HondenJaren gegeven.