1 mei 2012.... Laten we deze datum als uitgangspunt nemen. Eigenlijk is dat al te laat, want eigenlijk hadden we natuurlijk in september 2011 moeten beginnen met het schrijven over onze Duitse Dog Lloyd.
Maar eerst een korte terugblik van de afgelopen 25 jaar:
Jarenlang hebben we al honden; grote honden. Ooit begonnen met een zwarte, grote vuilnisbak die onverhoopt bij ons bleef wonen nadat onze naaste buren hadden aangegeven niet met elkaar verder te kunnen. De hond viel een beetje tussen de twee huizen in; hij was al vaak bij ons en toen onze toenmalige buurvrouw vroeg of Rohan een paar dagen bij ons mocht logeren was dat natuurlijk geen enkel probleem. Maar nadat Rohan na twee weken logeren nog steeds bij ons verbleef hebben we met de buren gesproken en waren zowel zij als ook wij blij dat wij aanboden Rohan voorgoed bij ons te nemen.
Afscheid hebben we van Rohan moeten nemen toen hij rond 9 jaar oud was. Veel verdriet: we spraken af geen hond meer te nemen; althans niet in het huis waar we toen woonden. Het was een "gewoon" rijtjeshuis in een gewone zeventiger-jaren-nieuwbouwwijk waar we ons eerste huis huurden.
Na een aantal jaren konden we ons huidige huis kopen in een klein dorp in Noord Holland. Een 2-onder-1-kap woning met in elk geval een tuin die zeker twee keer zo groot was en lekker landelijk gelegen. In maart kwamen we wonen; in oktober had het dierenasiel in Tuitjenhorn open dag rond Dierendag. We gingen kijken; alleen even kijken en geen overhaaste beslissingen nemen. Tot één van ons een mooie, grote, zwarte vuilnisbakhond zag zitten in één van de kennels. Het was een reu, hij heette Max en was pas 10 maanden oud. Op slag waren we verliefd. De volgende dag zijn we teruggegaan naar het asiel. Max en wij: we matchten uitstekend! Max kwam bij ons wonen.
Maar één hond is eigenlijk geen hond. Na een maand of drie besloten we dat Max een vriendinnetje moest krijgen. Opnieuw een rondgang langs de verschillende asiels. En zo kwam Emma in ons leven: een 3 jarige Bobtail-teef die verbleef in het asiel in Alkmaar. Max en Emma: het bleek een gouden setje.Drie jaar lang hebben ze van elkaar genoten en wij van hen. Emma bleek ziek, heel ernstig ziek en na een laatste vakantie in het heerlijke Denemarken (het was rond de eeuwwisseling) hield Emmaatje het niet langer vol en hebben we haar moeten laten gaan.
Dat beviel Max -en ons eigenlijk ook- in het geheel niet. Max werd een chagrijnige hond: alleen wandelen was een stuk minder leuk, 's morgens kwam ie niet eens begroeten als we opstonden; hij at slechter.... kortom -maar dat is vast en zeker een vermenselijkend beeld- we hadden het idee dat hij Emma miste. Of in elk geval zijn Hondenmaatje miste. Emma vergeten we nooit, maar slechts twee weken later hebben we uit het asiel in Utrecht St. Bernardshond KayLee gehaald. Eigenlijk heette ze Lady, maar dat paste in onze ogen niet bij zo'n grote lobbes van een hond. KayLee was slechts 14 maanden toen ze vanuit Utrecht bij ons kwam wonen. Dat was in 2000.
Heel veel jaren hebben we plezier gehad van zowel Max als KayLee. Samen hebben ze gespeeld, gehold, gegeten, geslapen, geknuffeld (met elkaar en met ons) en ons Heel Veel Mooie HondenJaren gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten